Welkom bij de blogpagina van Praktijk Home-Base!

We stellen onszelf vaak hoge doelen, maar als we ze behalen, staan we er te weinig bij stil hoe hard we hebben gewerkt om daar te komen. Misschien door wie we zijn, hoe we zijn opgevoed, of door de verwachtingen die de maatschappij van ons heeft. Toen ik ziek werd en mijn diagnose kreeg, was er weinig vertrouwen dat ik weer volledig zou herstellen. Dit werd eerst niet uitgesproken, maar nu, anderhalf jaar later, zeggen steeds meer mensen tegen mij dat ze niet hadden verwacht dat ik zou herstellen en hoe trots ze op mij zijn. Ik ben ‘zeker’ nog niet 100% de oude, maar wel alweer voor 80% hersteld. En dat is een enorme mijlpaal om trots op te mogen zijn. Dit zijn de stappen die ik heb gezet om dit te kunnen bereiken: • 𝐆𝐞𝐧𝐨𝐞𝐠 𝐫𝐮𝐬𝐭 𝐧𝐞𝐦𝐞𝐧:Rust en het geven van ruimte aan mijn lichaam om te genezen was essentieel. • 𝐆𝐫𝐞𝐧𝐳𝐞𝐧 𝐛𝐞𝐩𝐚𝐥𝐞𝐧:Ik leerde grenzen te herkennen en deze steeds opnieuw uit te breiden. • 𝐇𝐨𝐥𝐢𝐬𝐭𝐢𝐬𝐜𝐡 𝐜𝐨𝐚𝐜𝐡𝐢𝐧𝐠:Mijn coach helpt mij één keer per maand om te werken aan mijn mindset en emotionele welzijn.• 𝐑𝐞𝐢𝐤𝐢 𝐛𝐞𝐡𝐚𝐧𝐝𝐞𝐥𝐢𝐧𝐠𝐞𝐧:Elke dag behandel ik mezelf op momenten dat mijn lichaam hierom vraagt. • 𝐏𝐬𝐲𝐜𝐡𝐨𝐬𝐨𝐦𝐚𝐭𝐢𝐬𝐜𝐡𝐞 𝐟𝐲𝐬𝐢𝐨𝐭𝐡𝐞𝐫𝐚𝐩𝐢𝐞:In het begin was dit elke twee weken, dit hielp om mijn lichaam opnieuw in balans te brengen en mijn spieren te ontspannen. • 𝐂𝐨𝐨𝐥𝐢𝐧𝐠 𝐩𝐚𝐜𝐤𝐬:Standaard twee in de koelkast voor momenten van overprikkeling en overbelasting. • 𝐏𝐢𝐣𝐧𝐬𝐭𝐢𝐥𝐥𝐞𝐫𝐬 (𝐈𝐛𝐮𝐩𝐫𝐨𝐟𝐞𝐧):In de beginfase gebruikte ik dagelijks Ibuprofen, maar nu gebruik ik deze alleen indien nodig.• 𝐌𝐞𝐝𝐢𝐜𝐚𝐭𝐢𝐞 (𝐀𝐦𝐢𝐭𝐫𝐢𝐩𝐭𝐲𝐥𝐢𝐧𝐞):Voorgeschreven door mijn neuroloog voor de zenuw- en pijnprikkels die ik constant ervoer.Ondanks dat deze stappen voor mij specifiek gericht waren op mijn herstel, zijn ze natuurlijk voor iedereen toepasbaar. Of je nu herstelt van een lichamelijke klacht, een emotioneel proces doormaakt of gewoon zoekt naar balans in je leven, deze stappen kunnen helpen om jezelf opnieuw te vinden en je veerkracht te versterken.Wil je meer lezen over hoe ik hiermee omga? Volg en like mij dan op mijn Facebook, Instagram of LinkedIn kanaal en blijf zo als één van de eerste op de hoogte van alle updates, acties en vervolgstories!

De maand december is met al die feestdagen altijd druk en duur. Nu samengestelde gezinnen de nieuwe norm lijken te zijn, lijkt deze druk alleen maar toe te nemen. Iedereen verwacht dat je even langskomt, cadeautjes meebrengt en uitgebreid mee-eet. Voor iemand die ziek is en daardoor niet goed tegen prikkels kan, is december een extra uitdaging – fysiek én mentaal.

“Don’t let your mind bully your body”.

Vaak hoor ik mensen zeggen: “Shit happens. Het leven is hard.” Dat klopt, het leven ís hard. Maar hoe je ermee omgaat, maakt het verschil. Laat je je meesleuren door emoties en tegenslagen, of zet je je schouders eronder en kies je voor een krachtigere versie van jezelf? Die keuze, en hoe je reageert, bepaald 90% van je verhaal.

Dave Willis zei al eens: “stress is all about someone trying to repair every situation solo”. Als ik eerlijk ben ben ik jarenlang die “someone” geweest. Altijd in de weer om anderen te helpen, problemen op te lossen en bezig om de wereld om mij heen draaiende te houden. Maar hierin vergat ik één belangrijk persoon, namelijk mezelf…

Wat zou er gebeuren wanneer je niet in de weerstand blijft zitten maar meer voor acceptatie gaat. Dat je niet alles wilt veranderen wat mis gaat, maar dit laat gebeuren zoals het komt. Zou dit niet veel meer rust en vrijheid bieden?

Soms is het hebben van een goede “productieve” dag te hoog gegrepen. Wil niets lukken en kunnen we daar enorm gefrustreerd of boos door raken. Dit doordat we de door onszelf opgelegde spreekwoordelijke lat weer eens veel te hoog hebben gelegd. Maar welk gevoel zal het ons geven als we onszelf nu eens zouden ont-moeten? Zou ons leven er dan niet een stuk relaxter, liefdevoller en vrediger uit gaan zien?

Angst kent vele vormen. Angst om te falen, om er niet bij te horen, om verdriet te hebben of te verliezen of het niet weten wat de toekomst mogelijk brengt. Soms is deze angst onnodig. En leggen we de lat keer op keer voor onszelf veel te hoog. Toch kan angst ook helpend zijn. Maar daar kom je pas achter wanneer ook jij je eigen angsten onder ogen durft te komen…

Hoe vervelend zou het zijn als je lichaam niet doet wat je zou willen dat het doet? Dat wat normaal zo vanzelfsprekend gaat, opeens niet meer lukt. Dat je wilt praten, de woorden en zinnen in je hoofd zitten maar het je niet lukt deze daadwerkelijk uit te spreken. En jouw werkelijkheid opeens totaal veranderd…

Gezondheid beschouwen we vaak als iets vanzelfsprekends. Iets dat er altijd zou moeten zijn. Toch geld dit niet voor iedereen. Veel mensen worstelen, bewust of onbewust, zichtbaar of onzichtbaar, met bekende of onbekende ziektes, stoornissen en of andere ongemakken. Maar wat zal er nu gebeuren als we met zijn allen eens vaker stil durven te staan bij hoe gezegend we eigenlijk zijn als we gezond zijn?  

Ons hele leven leren we door middel van vallen en opstaan. Stoten we meerdere malen onze neus. Op die momenten hebben we geleerd om eerst diep in te ademen om vervolgens weer diep uit te kunnen ademen, om zo vervolgens weer door te kunnen gaan. Maar wat zal er gebeuren als je nu eens vaker durft stil te staan bij jezelf. Dat je stil durft te staan bij wat je lichaam je eigenlijk wil vertellen… Of eigenlijk zelfs naar je wil schreeuwen, omdat je tegen beter weten in niet ernaar wil luisteren... En daardoor steeds opnieuw weer over je eigen grenzen blijft gaan?

Iedereen heeft wel bepaalde toekomstdromen. Levensdoelen om na te streven. Maar wat als je lichaam opeens niet meer doet wat je hoofd zegt dat het zou moeten doen? En al je toekomstdromen die je voor je had… Opeens niet maar haalbaar lijken te zijn?