Wat zou er gebeuren wanneer je niet in de weerstand blijft zitten maar meer voor acceptatie gaat. Dat je niet alles wilt veranderen wat mis gaat, maar dit laat gebeuren zoals het komt. Zou dit niet veel meer rust en vrijheid bieden?
Het liefst leef ik mijn leven op mijn manier en zo zelfstandig en onafhankelijk mogelijk. Net zoals menig ander. Alleen behoorde dit niet meer tot mijn realiteit. Bij alles wat ik wilde doen, van even de deur uit gaan om thuis niet volledig krankzinnig te worden, tot het inplannen van een belangrijke afspraak, was ik afhankelijk van iemand die met me mee kon gaan. Ik had namelijk altijd iemand nodig die mij kon ondersteunen bij toenemende spanning, bij het voeren van gesprekken of überhaupt voor vervoer.
Helaas leek niet iedereen dit te begrijpen. Waaronder mijn bedrijfsartsen, verzuimbegeleiders en andere hulpverleners die mij gedurende mijn traject begeleiden. Ik heb hen regelmatig moeten herinneren dat mijn ziekte of situatie niet zomaar een burn-out was, maar dat het veel gecompliceerder lag. Deze eeuwig durende strijd leverde mij dan ook eerder een terugval op dan dat ik beter werd. Ook heb ik meerdere keren te horen gekregen: “Je bent verplicht om ten alle tijden beschikbaar te zijn op de door ons ingeplande afspraken en deze na te komen. Doe je dit niet is het weigering van je re-integratieplicht en hebben wij de macht om je ziektewet uitkering stop te zetten”. De enorme druk die mij dit opleverde verhoogde vooral alle tics en maakte extra moe. Het goed willen doen maar dat absoluut niet kunnen, alles zelf al zien als falen, plus het stuk onbegrip waar ik constant tegenaan bleef lopen werkten enkel stress verhogend. Het meest irritante was dat anderen er van uit bleven gaan dat ik meer kon ZONDER dat zij mij ooit in real life hadden gezien…
Wil je meer lezen en weten hoe mijn verhaal verder gaat? Volg en like mij dan op mijn Instagram-of Facebook kanaal en blijf zo als één van de eerste op de hoogte van alle updates, acties en vervolgstories!
Reactie plaatsen
Reacties