Soms is het hebben van een goede “productieve” dag te hoog gegrepen. Wil niets lukken en kunnen we daar enorm gefrustreerd of boos door raken. Dit doordat we de door onszelf opgelegde spreekwoordelijke lat weer eens veel te hoog hebben gelegd. Maar welk gevoel zal het ons geven als we onszelf nu eens zouden ont-moeten? Zou ons leven er dan niet een stuk relaxter, liefdevoller en vrediger uit gaan zien?
In het begin van mijn ziekte heb ik een lange tijd niets alleen gedurfd. Mijn moeder is veel met mij op pad gegaan en de eerste twee weken is mijn vriend zelfs bij mij thuis gebleven. Het wantrouwen in mijn eigen lichaam, de grilligheid van de FNS, de angst voor alles en het totale controle verlies over mijn leven, droeglen hier absoluut aan bij. Ondanks alles, de angsten, de beperkingen, de frustratie en zorgen, was opgeven geen optie. Tuurlijk heb ik wel eens momenten gehad dat ik dacht: “Ik geef het op. Ik wil niet meer. Ik stop ermee”. Maar dit is menselijk toch, wanneer het leven even tegenzit?
Zo was daar ook die eerste keer toen mijn vriend en ik weer samen naar de supermarkt gingen. Alles ging te snel voor mij. Alle mensen. Alle indrukken. Zelfs het nadenken over welke boodschappen we moest halen was eigenlijk al teveel. Met als gevolg: een heftige mental breakdown midden in de supermarkt… Iets waar ik enorm bang voor was. Ik werd daardoor boos op mezelf en op de situatie. Door overprikkeling en frustratie schoot ik zeer ongewenst vol in mijn tics en kon nog net een PNEA aanval onderdrukken. Ik begon daardoor te huilen en had totaal geen connectie meer met mijn brein of mijn lichaam. Het voelde als een totale black-out. Helaas bleven meerdere mensen in de buurt “gezellig” staan kijken zonder natuurlijk wat te (kunnen) doen.…
Wil je meer lezen en weten hoe mijn verhaal verder gaat? Volg en like mij dan op mijn Instagram-of Facebook kanaal en blijf zo als één van de eerste op de hoogte van alle updates, acties en vervolgstories!
Reactie plaatsen
Reacties